Afgelopen week vierde ik mijn 40e verjaardag. Meestal vier ik deze dag heerlijk met ons gezin, maar deze mooie mijlpaal vonden mijn man en kinderen toch echt een uitgebreider feestje waard. We planden een datum, en tot dat moment reikte mijn invloed. Ik mocht me nergens mee bemoeien; zij organiseerden het feest. Hoewel dat voor jou als lezer misschien als muziek in de oren klinkt, was het voor mij een hele opgave. Ik heb de touwtjes graag in handen en wil dat dingen op mijn manier verlopen. Het loslaten van controle is echt een ‘ding’, en dat werd me de afgelopen weken weer pijnlijk duidelijk.
Het feest was superleuk. Fakkels in de tuin, ballonnen en slingers met het cijfer 40 erop, heerlijk eten, mijn favoriete drankje (Aperol Spritz), te veel cadeautjes, maar vooral: lieve mensen! Terwijl ik de kamer rondkeek, overviel me een enorm gevoel van dankbaarheid. Naast familie en vrienden zag ik de mensen van KenHem Communities (bijna) helemaal compleet, en ik realiseerde me hoe ongelooflijk rijk ik ben met deze mensen om me heen. Stuk voor stuk zijn het mensen die ik zou durven bellen om hulp te vragen, maar ook mensen met wie ik mijn blijdschap wil delen. Zij vormen mijn geloofsgemeenschap, met wie we inmiddels al jaren optrekken. En allemaal wonen ze maximaal vijf minuten fietsen van mij vandaan.
Regelmatig vragen mensen mij waarom R3NEW zo'n focus heeft op wijkcommunities. Je kunt toch ook een community vormen op basis van interesse of hobby? En ik geloof zeker dat dat kan. Maar als het gaat om het delen van leven, om er écht voor elkaar te kunnen zijn – ook heel praktisch (denk bijvoorbeeld aan het oppassen op elkaars kinderen) – dan vraag ik me af hoe mensen dat voor zich zien als ze niet bij elkaar in de wijk of tenminste in dezelfde plaats wonen. Daarnaast begrijp ik niet goed hoe dat kan werken in gezinnen met verschillende interesses. Gaan die dan naar verschillende communities? Hoe werkt dat als die community ook je geloofsgemeenschap is.
De kracht van een wijkcommunity ligt wat mij betreft in de combinatie van verbondenheid, context, flexibiliteit en sociale impact. In plaats van te focussen op specifieke thema’s of activiteiten, biedt een wijkcommunity ruimte om het geloof te laten groeien in de context van het dagelijks leven. Ik geloof en ervaar dat dit leidt tot een rijkere en relevantere geloofsbeleving, omdat de waarden van het geloof verweven zijn met de uitdagingen en vreugden van het gewone, dagelijkse leven. En om dat even concreet te maken; die controledrang van mij zou ik best eens met mijn community kunnen bespreken. Ik ben wel benieuwd hoe zij denken dat God daar tegenaan kijkt en wat een gezonde manier zou zijn om hiermee om te gaan.
Daarnaast, en misschien is dat wel het belangrijkste aspect, geloof ik dat we als christenen geroepen zijn om een verschil te maken in de samenleving. Om impact te hebben op onze omgeving, net als de eerste kerk uit Handelingen. Hoe mooi is het om dat in je eigen woongebied, samen met andere christenen, op te kunnen pakken? Weg met die kerkmuren. In plaats daarvan de handen ineen en uit de mouwen. En als je onderweg mensen ontmoet die ook bij deze community willen horen, is het toch bijzonder handig als ze daarvoor hun wijk of woonplaats niet uit hoeven.
Mijn 40e verjaardag liet me de waarde van onze wijkcommunity weer volop beseffen. Deze mensen voelen als familie en vrienden; een verjaardag vieren zonder hen zou zó niet compleet zijn. Ik zou niet weten wat ik zonder hen zou moeten. Ik denk dat ik mijn controledrang echt eens met hen ga bespreken, want het feest was top geregeld; ik had het veel eerder los kunnen laten.
Deze blog is geschreven door Dieteke Visser, Manager interne organisatie bij R3NEW en Operational Manager bij Stichting Groundwork.