Op het moment dat ik deze blog schrijf zit mijn nek he-le-maal vast. Ontzettend oncomfortabel, vermoeiend, maar vooral erg pijnlijk. Gisterennacht werd ik wakker omdat ik naar het toilet moest. Maar door het liggen was de stijfheid toegenomen en kwam ik niet eens overeind. Gelukkig werd René (mijn man) wakker van mijn gekerm en hielp hij me het bed uit- en weer in. Hoewel ik me op dat moment erg zielig voelde leerde ik die nacht een belangrijke les…
Elly en Rikkert wisten het al
“Ik ben de hand en jij de voet, wij zijn allebei nóóóóódig, wat ik niet kan, kan jij juist goed. Niemand is overbóóóóódig.” Dit liedje van Elly en Rikkert ken je misschien wel. In mijn kindertijd heb ik het vaak uit volle borst mee geblèrd. Destijds begreep ik wel dat we als mensen allemaal verschillend zijn en dat dat niet uitmaakt, maar dat we juist van de ander mogen houden, ondanks die verschillen. Onlangs heeft dit simpele kinderliedje voor mij echter een diepere lading gekregen.
Persoonlijkheidstest
Een aantal weken geleden vulde ik, net als mijn collega’s een ‘Keys-test’ in. Je weet wel zo’n persoonlijkheidstest. En dan niet zo één waar je er tig van hebt, maar een hele bijzondere. Gebaseerd op Bijbelse principes met als resultaat een persoonlijk DNA profiel . Het gaf een bijzonder inkijkje in onszelf. Zo heeft God ons bedacht. Zo heeft Hij ons gewild. Dit is wie we zijn. Daar mogen we in wandelen. En zo mogen we ook naar elkaar kijken. Wauw, zo mooi. Wat hebben we genoten van de uitleg en persoonlijke woorden die we kregen. Een feest van herkenning, soms ook van openbaring.
Landen
Ik heb zelf altijd de tijd nodig om dit soort dingen tot me door te laten dringen. Ik kan enorm genieten van zo’n dag, maar tegelijk vind ik het erg ingewikkeld om het te laten ‘landen’ in m’n hart. Dat is sowieso een vaag begrip, maar voor mij staat dat voor een diep weten, écht beseffen en geloven. Uiteindelijk heeft mijn nek me dus daarbij geholpen. Hoe pijnlijk ook. Dit is wat ik mij ineens realiseerde.
Onzichtbaar
Terwijl ik mezelf die nacht een zielig hoopje mens voelde, zag ik ineens dat ik mezelf zie als die spieren in mijn nek. Onzichtbaar vooral. Je weet dat ze er zijn, maar je vergeet ze snel, omdat je ze dus niet ziet. Daardoor zou je onbewust kunnen gaan denken ze niet zo waardevol zijn. En hoewel mijn hoofd best weet dat dit niet zo is, is dit wel wat er ten diepste in mijzelf leeft. Pfoe, ook al zo pijnlijk.
Een sterke nekspier
Maar de gedachte die daarna sterk in mij opkwam was; ik kom nu zonder hulp niet overeind. Waar ik normaal gesproken geen weet heb van de kwaliteiten van mijn nekspieren, merk ik nu ze het af laten weten, hoe hard ik ze nodig heb. Het was alsof God tegen me zei: “Zo kijk Ik ook naar jou, ik heb jou gemaakt als een sterke nekspier, misschien niet zo zichtbaar als andere lichaamsdelen, maar zo belangrijk, dat de andere lichaamsdelen niet goed functioneren zonder jou.” Het liedje van Elly en Rikkert én de uitkomst van mijn Keys-test kwamen plotseling tot leven. Het ging nu alleen niet over de ‘andere ander’, maar over mijzelf.
Jouw DNA is nodig
Wat God die nacht tegen mij zei geldt ook voor jou. Misschien voel je jezelf onzichtbaar, zwak, vervangbaar. Dan mag ik je vandaag bemoedigen met 1 Korinthe 12:22: Juist die delen van het lichaam die het zwakst lijken zijn het meest noodzakelijk. Jij bent noodzakelijk. Zonder jou functioneert het lichaam van Christus minder goed. Jouw community, jouw kerk, jouw familie, vrienden, buren hebben jou, met jouw specifieke DNA en kleur nodig. Jij draagt eigenschappen mee van Vader, Zoon en Geest. Dus kom tevoorschijn. Sta op en schitter. Op jouw plek, op jouw wijze (voor iedereen zichtbaar of wat meer op de achtergrond), zonder schroom, je mag er zijn, zoals je bent!
Dit artikel is geschreven door Dieteke Visser, HR en Finance medewerker bij R3NEW. R3NEW start en begeleid initiatieven van christenen die zich verbinden met anderen om herstel te brengen in hun wijk én te groeien in discipelschap.